Blog Layout
En Hij zag dat het zeer goed was
Berlinda Verweij • dec. 06, 2020
Om in deze veranderlijke tijden een onderwerp te kiezen voor een nieuwe blog is geen ingewikkelde kwestie. Keus genoeg! Maar welk onderwerp past nu het beste bij dit moment? We hebben in deze tweede blog onze pijlen op het mondkapje gericht. Ik denk namelijk dat het mondkapje veel meer symboliseert dan de meeste mensen zich realiseren. Al is het alleen maar omdat ons eerder dit jaar op het hart werd gedrukt geen mondkapje te dragen. Het zou niet beschermend werken tegen besmettingen en toch zijn we nu in een maatschappij terecht gekomen waar het niet dragen wordt bestraft. Kortom, tijd om het mondkapje nader te bespreken.
Persoonlijk voel ik mij zeer oncomfortabel bij het dragen van een mondkapje. Op de eerste plaats omdat God mij een neus en een mond heeft gegeven om mee te ademen, te praten en te ruiken. Ook heb ik een uniek gezicht gekregen om mijzelf herkenbaar te onderscheiden van anderen. Ten derde geloof ik dat er veel meer achter het mondkapje schuil gaat dan alleen een lapje voor ons gelaat. Verder ben ik ervan overtuigd dat het mondkapje de gezondheid schade toebrengt. Tot slot zijn al die miljarden mondkapjes grote vervuiling van de aarde. In deze blog wil ik je meenemen in mijn beweegredenen om geen mondkapje te willen dragen.
Het vertrekpunt van deze blog begint uiteraard in de Bijbel. Namelijk bij Genesis 1:27 “En God schiep de mens naar zijn beeld; naar Gods beeld schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen.” en Genesis 1:31 “En God zag alles wat Hij gemaakt had, en zie, het was zeer goed.”
God schiep de mens naar zijn beeld. God zag dat wat hij gemaakt had zeer goed was. Zeer goed is misschien niet perfect, maar alles wat Hij gemaakt heeft was zeer goed. Wat betekent dit? Dit betekent voor mij een aantal dingen. Ieder mens is uniek, net zoals de werking van het menselijk lichaam. Ons lichaam bestaat uit zeer veel ingewikkelde en precies op elkaar afgestemde processen. Processen die op elkaar afgestemd zijn, zijn in balans. Zo is onze mond en neus onder andere gemaakt om mee te ademen. Inademen, maar ook uitademen. Verse zuurstof naar binnen en CO2 en veel andere afvalstoffen eruit. Op het moment dat we hier een laagje voor plaatsen wordt de balans in het in- en uitademen verstoord. Misschien merk je dit niet direct, maar toch gebeurd het. Een kleine verstoring in het zuurstofgehalte is al gevaarlijk voor ons brein.
Als God ieder mens uniek heeft gemaakt (en dat heeft Hij), wat gebeurt er wanneer we ons gelaat gaan bedekken? Dan zien we er ineens iets meer hetzelfde uit. Daarnaast kunnen we minder goed non-verbaal en verbaal communiceren met elkaar. Ik merk aan mijzelf hoeveel informatie iemands gezicht mij geeft op het gebied van emoties maar ook door liplezen. We kennen allemaal wel die ene persoon die altijd hetzelfde gezicht heeft. Moe, blij, boos, verdrietig, hij of zij kijkt altijd hetzelfde. Ik merk dat ik me vaak een soort ongemakkelijk gevoel bij die persoon, omdat ik de non-verbale terugkoppeling van die persoon mis. Moet ik nu nog uitleggen wat een mondkapje dus met onze gezichtsuitdrukkingen doet?
De Bijbel schrijft over het afdekken van de mond dat melaatsen de mond moeten bedekken en afgezonderd moeten worden. In het boek van Job zijn hier meerdere voorbeelden van terug te vinden. Kenmerkend hierin is dat de ZIEKEN hun gelaat moeten bedekken en zich af moeten zonderen. Maar wat gebeurt er nu? Het gaat precies andersom! De zieke en positief geteste mensen (dit is niet perse hetzelfde namelijk) moeten in quarantaine. Maar IEDEREEN wordt verplicht een mondkapje te dragen en afstand van elkaar te houden.
Hierdoor plaatst het mondkapje ons in een emotioneel isolement. Zeker als we kijken naar de plekken en vooral de momenten dat er een mondkapje gedragen moet worden. Dit zijn namelijk precies de momenten dat mensen samenkomen en met elkaar in contact kunnen komen. God vertelt ons in de Bijbel dat we elkaar op moeten zoeken, moeten samenkomen en er voor elkaar moeten zijn. Maar het zijn nu juist de sociale momenten waarin door het mondkapje voorkomen wordt dat we elkaar echt kunnen zien. Juist daarom wil ik iets dieper ingaan op de hetgeen er achter het mondkapje schuilgaat.
Ik begon deze blog met te vertellen dat de overheid ons van links naar rechts stuurt. Van geen mondkapje naar toch maar wel een mondkapje. En voilà, de overheid heeft het voor elkaar. Het gros van de mensen is overtuigd van het zogenaamde nut ervan. Sterker nog, het dragen ervan is nu op veel plaatsen zelfs verplicht gesteld. Doe je dit niet? Dan word je bestraft. Hierbij is de kans op een psychologische bestraffing overigens een stuk groter dan een gewone boete of het niet toegelaten worden tot bijvoorbeeld een winkel. Want het niet dragen van een mondkapje zorgt voor een grotere straf, namelijk een veroordeling door andere mensen. Een boze blik of afkeurend woord, al kun je jezelf gelukkig prijzen dat er dan in ieder geval nog oogcontact is. De straf van het wegkijken wordt ook dagelijks voltrokken. Hiermee is verdeeldheid tussen de mensen een feit aan het worden. De kracht van satan doet zijn werk. Waarop mijn vraag is, hoe sterk moet je zijn om hem niet te volgen?
Dit doet mij denken aan het verhaal van Eva en de slang (Genesis 3:1-3). De duivel vermomd als slang wist zijn verhaal naar Eva zo te brengen zodat ze toch de verboden vrucht at. Laten we voorop stellen dat Eva hier weinig aan kon doen, want het was de duivel die haar bespeelde. Dit laat onverlet dat ze wel degelijk een keus heeft gemaakt. Plaats dit verhaal nu eens naar het nu. Hoe is het mogelijk dat wij gedwongen worden onszelf te vergiftigen door een mondkapje te dragen door een overheid die juist het beste met ons voor zou moeten hebben? En dat we dit vervolgens ook gewoon doen? Dit is toch niet het ware gezicht van een betrouwbare overheid? Of heeft de overheid het eigenlijk niet meer voor het zeggen? Hierdoor begint het mondkapje steeds meer te lijken op een teken van gehoorzaamheid. Gehoorzaamheid, onderwerping en vereenzelviging aan diegene die niet zijn ware gezicht laat zien (2 Korinthiërs 11:14).
Ik heb mezelf vaak afgevraagd waarom dat mondkapje zo centraal staat in deze tijd. Wat is er toch met die gezichtsbedekking waar iedere regering wereldwijd zo blij van wordt? Misschien is het niet een direct effect, maar juist het indirecte effect waar het om te doen is. Misschien is de betekenis van het mondkapje dus net zo simpel als het lijkt. We worden monddood gemaakt. De discussie over het wel of niet dragen van een mondkapje is voor mij daarmee ook afgedaan. Hoe maak ik dan die keus geen mondkapje te willen dragen? Door het niet te dragen laat ik zien aan God dat de duivel geen macht over mij heeft. Ook wanneer dit betekent dat de wereld mij zal haten.
Tot slot wil ik kort terugkomen op de overheid en haar wisselende standpunten. Wist je dat je alleen maar kunt liegen als je de waarheid kent? In
2 Korinthiërs 11 spreekt Paulus de gemeente van Korinthië toe. Het is een interessant hoofdstuk van de Bijbel die goed toepasbaar in deze tijd. Het betrof een gemeente die zich liet overtuigen door leugens. Waarom volgen er juist nu zoveel mensen de overheid? Ik denk dat we gevangen zijn door hypnose en klemzitten achter een dichte mist. Deze hypnose is de kracht van satan die zijn leugens oplegt via de overheden, de media en via de mensen onderling. Hij zaait angst en verdeeldheid.
Concluderend wil ik een stuk citeren uit “Het laatste uur” een boek van Amir Tsarfati:
“Nu leven we in een wereld van “wat waar is voor jou, hoeft niet waar te zijn voor mij” en “waarheid is wat je gelukkig maakt”. Net als alle andere onwaarheden van de satan is ook deze misleiding de Gemeente binnengedrongen. Kun je werkelijk zeggen dat er slechts één ware manier is om de Bijbel te interpreteren? Kun je echt zo arrogant zijn? In één woord: JA!”
(Tsarfati, 2020, pp 28)
Als je deze tekst leest en je realiseert dat angst niet van God komt maar van de duivel, dan weet je dus: God is liefde en kent geen angst. Ons leven op aarde is een kleine voorloper van ons eeuwig leven hierna. Laat je daarom niet verleiden tot de macht en angstcultuur van satan. Angst is niet nodig en dood is niet het einde, maar juist het begin van iets veel mooiers.
Efeziërs 6:10-12
10
Voorts, weest krachtig in de Here en in de sterkte zijner macht. 11
Doet de wapenrusting Gods aan, om te kunnen standhouden tegen de verleidingen des duivels; 12
want wij hebben niet te worstelen tegen bloed en vlees, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers deze duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten.
Delen?
Een hele simpele vraag maar met een niet zomaar te geven antwoord. Een kleine inleiding is hier denk ik wel op z’n plaats. Soms kunnen leuke gesprekken aan tafel leiden tot een interessante zoektocht en zoals je leest tot een nieuwe blog. Zoals ik al vaker omschreven heb zie ik mezelf als een beginnend en jonge Christen. Ik ben niet in het geloof gegroeid zoals Berlinda dat bijvoorbeeld wel is. Sterker nog ik heb me altijd afzijdig van het geloof gehouden. Waarom dat gebeurd is weet ik nog steeds niet. Ik durf nu ook niet meer te zeggen dat ik er helemaal niets van geloofde. Misschien was het gewoon te ingewikkeld om over na te denken en blokkeerde ik het maar gewoon. In die gedachte kan ik mezelf namelijk nu heel goed vinden. Zodra ik iets ingewikkeld vind en niet gelijk een antwoord heb, dan heb ik de neiging om er maar niet teveel over na te willen denken. Maar nu dat ik een aantal jaar geleden wel tot geloof gekomen ben, merk ik dat ik die ingewikkelde dingen steeds vaker juist wel opzoek. De vraag of ik Christelijk ben is misschien wel de lastigste vraag om te beantwoorden voor mij. Als Christelijk betekent: geloven in God, dan is mijn antwoord volmondig JA. Maar ondertussen is de term god ook flink door de wereld gedegradeerd. Als het betekent geloven in Jezus, dan is dat een beter antwoord. Is het compleet? Nee, want ik geloof verder ook dat Hij voor onze zonden aan het kruis gestorven is. Zo kun je het antwoord op de vraag of ik Christelijk ben steeds specifieker maken. Naarmate ik meer leer over de Bijbel en over alles wat er op geloofsgebied aan stromingen is wordt het antwoord op deze vraag alleen maar lastiger. Er lijken alleen maar meer en meer stromingen te ontstaan. Ik vind het niet prettig om in hokjes te denken, maar het lijkt soms wel of de wereld ons hiertoe dwingt. Tijdens het gesprek met Berlinda hierover moest ik denken aan de afvalstromen. Eerst hadden we alleen huishoudelijk afval, gewoon alles op één grote hoop. Toen kwam er een groene bak en een zwarte bak. Toen kwam er nog een bak voor papier en karton bij. Tegenwoordig gaat het plastic in een aparte zak en hebben we naast de milieustraat ook nog een mobiel inzamelpunt en een aantal vaste inzamelpunten. Onze afvalstromen versplinteren, maar dit lijkt voor mij met het geloof ook te gebeuren. Stel dat iemand tot geloof komt en als jong gelovige zich wil aansluiten bij een gemeente? Waar moet hij/zij dan heen? De groene bak of de zwarte bak? Of toch naar de milieustraat? Maar als ik dan aankom bij de milieustraat dan moet ik weer kiezen uit 20 verschillende stromingen. Oprecht vind ik dit eigenlijk ongelooflijk! Het is niet zo dat ik hier persoonlijk heel erg mee worstel, maar ik kan me heel goed voorstellen dat er heel veel jong gelovigen zijn die eigenlijk niet weten waar ze naar toe moeten. Of andersom: als jij als gelovige bij een gemeente bent aangesloten. Je bouwt een sociale kring op binnen je gemeente en je hebt er jaren heel veel steun en kracht aan gehad. Na een aantal jaar ontdek je dat het niet allemaal klopt wat er verteld wordt in jouw kerk. Blijf je hier dan hangen uit angst om een keuze te maken of heb je dan wellicht angst om de mensen om je heen kwijt te raken? Of heeft het je juist uitgedaagd en ben je het gesprek aangegaan? Of misschien heb je wel het stof van je voeten afgeveegd en ben je verder gegaan? Het is eigenlijk te bizar voor woorden dat er zoveel verschillende stromingen zijn ontstaan door de eeuwen heen, terwijl er maar één echte Bijbel is. Maar ja, ook daarin zijn zoveel vertalingen en interpretaties dat je hierin soms ook door de bomen het bos niet meer ziet. Feit is wel dat al deze stromingen ervoor zorgen dat “de gelovige mens” eerder verder van elkaar komt te staan, dan dichter bij elkaar komt. Iedereen volgt zijn eigen waarheid, maar niemand weet 100% zeker dat zijn interpretatie dat ook echt de waarheid is. Maar ja, de auteur van de verwarring is in ieder geval niet God. 1 korintiers 1:33 Want God is geen God van wanorde, maar van vrede. Conclusie in dit vraagstuk: ben jij Christelijk? Het antwoord hierop zou eigenlijk moeten zijn: Heb je even? Want als ik je hier een eerlijk antwoord op wil geven dan moeten we eerst een aantal andere definities zeker stellen. Om eerlijk te zijn zeg ik meestal gewoon maar JA en dat is ook prima. Vaak denk ik dan aan de volgende Bijbeltekst. Uiteindelijk gaat het erom dat we Hem in ons hart hebben en geloven als een kind. Mattheus 18:1-3 1 Op dat ogenblik kwamen de discipelen bij Jezus en vroegen: Wie is wel de grootste in het Koninkrijk der hemelen? 2 En Hij riep een kind tot Zich, plaatste dat in hun midden, 3 en zeide: Voorwaar, Ik zeg u, wanneer gij u niet bekeert en wordt als de kinderen, zult gij het Koninkrijk der hemelen voorzeker niet binnengaan.
Al een hele tijd voel ik heel sterk de behoefte om een blog te schrijven over sociale media. Ik denk dat hier namelijk heel veel hierover te vertellen is. Misschien weten en voelen de meeste mensen diep van binnen wel hoe schadelijk het voor ons is of kan zijn. Ik hoop en bid dat deze blog mensen de instrumenten mag geven om hier zelf anders mee om te leren gaan, maar ook om onze kinderen hier iets over bij te brengen. Eerst wil ik kort benoemen dat ik geen expert ben op één van de vlakken die ik aanhaal in deze blog. Ik lees de Bijbel, gebruik mijn gezonde verstand, kijk om me heen en analyseer dit alles. Niet meer, maar ook niet minder. Deze blog is een weergave van mijn visie, die ik graag met anderen wil delen. Als je het mij vraagt gaat het namelijk niet goed met onze kinderen in het algemeen. Ze groeien op in een maatschappij waarin internet wordt bestempeld als een primaire levensbehoefte. Het scherm is overal. Steeds jonger krijgen kinderen een telefoon en op school zijn tablets eerder een regel dan uitzondering. Het internet lijkt zo mooi en oneindig. Zeg nou zelf, zou je zelf nog zonder kunnen? Waar Berlinda en ik (als millenials) nog een tijd kennen zonder mobiele telefoons, internet en sociale media is dat voor de generaties na ons niet meer het geval. Zo is bijvoorbeeld generatie Z geboren tussen 1997 en 2012. Deze sociale media generatie is opgegroeid met likes, volgers en zogenaamde Facebook, Tiktok en Instagram vrienden. Hoe groter het aantal online vrienden of volgers, hoe beter. Daarnaast wordt het een generatie waarbij het zogenaamde netwerk belangrijker is dan de levenservaring. Deze generatie heeft ook een belangrijke taak, ze moeten namelijk voor een hele grote groep gaan zorgen, namelijk de vergrijzende groep. Kortom zonder enige actie worden ze nu al als “belangrijk” bestempeld. Doordat het internet en hun netwerk zo belangrijk gemaakt wordt en doordat sociale media zo’n belangrijke rol in hun leven heeft, ontbreken diepgaande relaties meer en meer. In de tijd zonder internet, sociale media en telefoon leerde je in praktijk hoe je een gesprek moet leren voeren met iemand. Hoe je dat leerde? Gewoon in de praktijk: oefenen en nog eens oefenen. Maar nu? Nu volgen we elkaar, ontvolgen elkaar, swipen we links of rechts en laten we ons leven zo perfect mogelijk voorkomen door allerlei filters. Om het precieze probleem te schetsen heb ik dit keer een langere aanloop nodig. Hierdoor lijkt het meer een “onderzoek”, maar uiteindelijk kom ik bij God uit, dat beloof ik. Ik wil proberen om de relatie tussen de duivel en sociale media te verklaren en waarom ik denk dat dit DE manier is om mensen bij De Waarheid vandaan te houden. DE in hoofdletters geschreven omdat ik ervan overtuigd ben dat het de perfecte manier is, tenzij je hier zelf iets tegen doet. Eerst wil ik proberen om te schetsen waarom ik denk dat onze kinderen nu zo lastig te managen zijn. Hoe komt het toch dat de kinderen van nu geen ruggengraat meer lijken te hebben? De oorzaak kunnen we in een aantal verschillende hoeken terugvinden. We idoliseren onze kinderen tegenwoordig meer en meer. We vieren er lustig op los. Het begint vaak al voor de geboorte. We starten met een zogenaamde “gender release party”, vervolgens de geboorte zelf, alle verjaardagen, diploma’s, feestdagen enz enz. Kinderen worden daarnaast overbeschermd en we vertellen onze kinderen stelselmatig dat ze speciaal zijn en dat ze alles kunnen bereiken in de wereld wat ze willen. Wij, als ouders, willen allemaal dat onze kinderen in die plusklas terecht komen, op het hoogste niveau sporten en wij, als ouders, doen daar vaak alles aan om dit voor elkaar te krijgen. Alle leuke dingen die we meemaken moeten natuurlijk online gedeeld worden. De mooiste foto’s en video’s zie je online voorbij komen. Wij (als ouders) en onze kinderen zijn ware kunstenaars geworden als het gaat om sociale media. We kunnen iedereen van alles wijs maken. De vraag blijft altijd, is het echt zo? En belangrijker nog, waarom kunnen wij als mens (en zeker onze kwetsbare kinderen) niet gewoon stoppen met ons online te profileren? Wat zit hierachter? Telkens als wij een appje of sms krijgen, een volger erbij krijgen, een like, een nieuwe e-mail, een andere “bling” op onze telefoon, wordt er in de hersenen dopamine afgegeven. Daardoor voelen we ons (even) heel erg goed. Alleen het nadeel van dopamine is dat het extreem verslavend is. Het wordt namelijk ook vrijgegeven bij gokken, roken en alcohol. Toch is het vreemd dat er op deze laatste 3 leeftijdsrestricties zitten, maar waarom niet op de telefoon of sociale media? We kunnen dus stellen dat sociale media, internetgebruik of beter gezegd ons online bestaan verslavend kan werken. In tijden van stress wordt een verslaving extra gevaarlijk. De dopamine zorgt ervoor dat we onze stress even niet meer voelen. Als we ons gestrest of gespannen voelen grijpen we vaak instinctief naar iets wat ons even goed laat voelen. Dit leren we onze kinderen in alle onschuld aan. Ik hoor het vaak om me heen, oh ja, die van mij zijn zo zoet, ze zitten lekker achter het scherm en je hoort ze niet. Precies, een opgroeiend kind hoort juist te zeuren, zich te vervelen, te huilen of zichzelf te verliezen in speelgoed of spel. Al deze (vaak negatief gemaakte) emoties en/of reacties zijn gevolgen van een ontwikkelend brein. Zo groeien onze kinderen op met telefoons en iPads. Langzaam worden ze ouder. Op een gegeven moment staat de puberteit voor de deur. Tijdens de puberteit maken de hersenen een sprong van kind zijn naar een volwassen brein. Voor kinderen is dit vaak een zeer stressvolle periode. Dit komt vooral omdat ze in de overgang zitten van het krijgen van goedkeuring van hun ouders, naar goedkeuring krijgen of zoeken bij en door leeftijdsgenoten. Hierdoor leren wij als mens op te groeien en te functioneren in de samenleving buiten de huiselijke kring. Met andere woorden: We stappen de grote wijde wereld in. We leren vertrouwen op andere mensen dan alleen onze ouders. We leren te vertrouwen op onze vrienden. We leren ook dat je vertrouwen soms beschadigd kan raken doordat je als mens te goedgelovig bent of doordat anderen je vertrouwen misbruiken. Kortom: het leven. Als we nog een keer teruggaan naar de andere verslavingen zoals roken en alcohol dan komen kinderen hier vaak het eerst mee in aanraking tijdens hun tienerjaren. Dit kan bewust of per ongeluk gebeuren, maar het gebeurd. Hierdoor ontstaat een uitvlucht voor pubers tijdens deze angstige en stressvolle periode. Met andere woorden een verslaving ontstaat tijdens de kinderjaren en ontwikkelt zich gedurende het leven omdat in de hersenen deze connectie gemaakt wordt. We leren ons brein dat we ons door het gebruik van alcohol of roken of iets anders tijdelijk even goed kunnen voelen. Weer even terug naar de sociale media en telefoons. We weten nu dat deze dingen ervoor zorgen dat er dopamine wordt vrijgegeven in de hersenen. We weten ook dat wij als mens verslaving kunnen ontwikkelen voor deze dopamine. Zou het dus een logisch gevolg kunnen zijn dat telkens als er zich een stressvolle periode voordoet deze kinderen / pubers naar de sociale media grijpen? Terwijl ze tijdens hun puberteit eigenlijk naar vrienden toe zouden moeten trekken en/of zich afzetten tegen hun ouders. Precies die dingen die de puberteit zo belangrijk maken. Een goede vriend of vriendin is zo belangrijk, want daar kun je je hart bij luchten, uithuilen en ontspannen. Los van de ontspanning die dit geeft leer je als mens zo ook bouwen aan diepe en betekenisvolle relaties. Die bouw je niet op door het sturen van een vriendschapsverzoek, want het opbouwen van relaties duurt jaren. Uit eigen ervaring hoor ik hier vaak thuis van mijn 14 jarige bonusdochter dat ze niemand vertrouwt, geen vrienden of vriendinnen, niet haar ouders, alleen haar paardje waar ze helemaal gek van is. Misschien is dit een incident of misschien bevestigt dit precies mijn punt…? Misschien denk je nu, ach ik heb daar zelf geen last van. Ik ben niet verslaafd aan mijn telefoon. Dan wil ik je een paar vragen geven om over na te denken: - Ligt je telefoon nu voor je op tafel of in de buurt? - Ligt er tijdens het eten een telefoon op tafel? - Als je s ’ochtends wakker wordt, kijk je dan eerst op je telefoon? - Waar heb je je telefoon aan de lader liggen? - Neem je altijd je telefoon mee naar een andere kamer of naar buiten? Misschien heb je meer last van verslaving dan je tot nu toe dacht. Graag wil ik verder bouwen naar mijn punt van deze blog. Nu weten we aan de ene kant dat onze kinderen toegang hebben tot een verslavend apparaat met daarop verslavende apps en sociale media. Aan de andere kant weten we ook dat liefde, relaties, zelfvertrouwen, plezier in het leven en het aanleren van vaardigheden tijd nodig hebben om te ontwikkelen. We krijgen ze niet cadeau, maar we ontwikkelen ze door vallen en opstaan. We ontwikkelen ze ook door hulp omdat we dit niet alleen kunnen. Naast al dit zorgt de telefoon en alles wat erop staat voor veel afleiding. Wij of onze kinderen kunnen niet meer focussen op iets, we zijn niet meer gewend om niets te doen, niet meer gewend om echt te ontspannen en te niksen. Terwijl dit juist zo belangrijk is als het om creativiteit gaat. Als we even echt even NIETS doen, dan ineens kunnen er goede ideeën ontstaan of goede gesprekken. We weten ook dat sociale media en telefoons ervoor zorgen dat we niet meer met stress om kunnen gaan en dat we telkens als we het moeilijk krijgen terug zullen grijpen naar hetzelfde apparaat. We weten dat het door de telefoon en sociale media veel lastiger is geworden om relaties te ontwikkelen. Daarnaast denken we dat alles binnen een handomdraai geregeld kan worden, terwijl het ontwikkelen van relaties tijd nodig heeft. Zonder diepe relaties hebben we geen diepgaande gesprekken meer. Dit laatste is belangrijk voor onder andere ons zelfbeeld. Helaas is het zelfbeeld van onze kinderen veel lager dan voorgaande generaties. Misschien is dit tijdelijk of misschien bevestigt dit precies mijn punt…? Ook al ben ik nog een jonge Christen, toch is mijn overtuiging van De Waarheid al een aantal keer in gesprekken naar voren gekomen. Nee, dit waren geen vluchtige gesprekken. Dit waren gesprekken met mensen waar ik een relatie mee heb opgebouwd. Een relatie waardoor ik voldoende vertrouwen voelde om dit onderwerp aan te snijden. Wat een prachtige tool heeft satan dus nu in onze handen gelegd. Hiermee zorgen we er zelf voor dat we minder relaties meer opbouwen, maar belangrijker nog, dat we daardoor niet meer over Jezus kunnen praten. Hoe meer ik over dit onderwerp na denk, hoe meer ik een soort benauwend gevoel over me krijg. De telefoon en sociale media zorgen er meer en meer voor dat we letterlijk niet meer kunnen evangeliseren. Hoe kunnen we generatie Z of andere generaties nog wel bereiken met De Waarheid? Eigenlijk is er voor alle genoemde problemen één oplossing: Jezus. Als we onze kinderen jong leren hoe belangrijk een levende relatie met Jezus is en dat we alle levenswijsheid uit de Bijbel kunnen halen die we nodig hebben, dan worden alle andere wereldse dingen al zoveel minder belangrijk gemaakt. Verder denk ik dat op het moment Jezus meer centraal komt te staan in je leven, je automatisch minder naar sociale media grijpt. Het dagelijks lezen van de Bijbel geeft namelijk rust en ontspanning en ik merk persoonlijk dat het in zekere zin ook verslavend kan werken. Ik wil en kan geen dag meer zonder. De oplossing is gegeven, maar daarmee is het probleem nog niet weggenomen. Sterker nog, we kunnen het gebruik van de telefoon en/of sociale media proberen uit te stellen, maar daarmee wordt het probleem eigenlijk alleen maar groter. Het is namelijk nooit een goed moment om ermee te beginnen. Maar God zou God niet zijn als Hij ook dit ten goede kan keren. Bedenk eens voor jezelf hoe jij het gebruik van de telefoon ten goede zou kunnen keren. Zonder internet en sociale media waren wij een aantal jaar geleden nooit met wegwaarheidleven.nl begonnen. Zonder internet zou niet iedereen met een paar drukken op de knop een Bijbel tot zijn beschikking hebben. Misschien is het juist heel goed om sociale media in te zetten om te evangeliseren en op die manier nog meer mensen bij Jezus te brengen en andersom. Tot slot nog een oproep aan onze volgers en lezers als we het hebben over dit onderwerp. Heb jij suggesties hoe wij als mens sociale media en internet nog meer in kunnen zetten om te evangelisren? Of heb je ervaringen die je graag wil delen of heb jij passende Bijbelteksten om dit onderwerp nog completer te maken voeg ze dan hieronder toe in de opmerkingen. Alvast bedankt! 2 Timoteus 3 1 Weet wel, dat er in de laatste dagen zware tijden zullen komen: 2 want de mensen zullen zelfzuchtig zijn, geldgierig, pochers, vermetel, kwaadsprekers, aan hun ouders ongehoorzaam, ondankbaar, onheilig, 3 liefdeloos, trouweloos, lasteraars, onmatig, onhandelbaar, afkerig van het goede, 4 verraderlijk, roekeloos, opgeblazen, met meer liefde voor genot dan voor God, 5 die met een schijn van godsvrucht de kracht daarvan verloochend hebben; houd ook dezen op een afstand. 6 Want tot hen behoren zij, die zich in de huizen indringen en vrouwtjes weten in te palmen, die met zonden beladen zijn en gedreven worden door velerlei begeerten, 7 die zich te allen tijde laten leren, zonder ooit tot erkentenis der waarheid te kunnen komen. (Bron: Simon Sinek with Tom Bilyeu – the millennial question - youtube.com )